We zijn gestart met de opleiding I.V.-coach in Antwerpen. Twee jaar lang, samen op pad. De trein is altijd een beetje reizen: 2 uur heen, 2 uur terug. Tijd om te mijmeren. Tijd om te landen.

Het is boeiend. En vermoeiend. We krijgen theorie. Maar vooral: we oefenen. Met elkaar. En met de stukken in onszelf die nog heling vragen. Dat is soms zacht. Soms rauw. Maar altijd echt.

Een coach luistert. Vraagt. Spiegelt. Houdt ruimte. Voor wat er is. Voor wat nog niet gezegd is. Een coach loopt mee. Zonder te duwen. Zonder te trekken.

‘I.V.’ staat voor ‘Interactionele Vormgeving’. Een mond vol. Maar eigenlijk gaat het over contact. Over afstemmen. Over hoe jij en ik elkaar raken. In woorden. In stilte. In lichaamstaal. In patronen die we soms al jaren meedragen.

We leren kijken. Voelen. Vertragen. En vorm geven. Aan wat leeft. In onszelf. En tussen ons.

Het is een reis. En we zijn vertrokken.

Véronique en Pieter