Enkele jaren geleden kwam een collega mijn bureau binnen. “Ik zag pas gisterenavond laat op Facebook dat je gisteren jarig was. Je hebt er niks van gezegd en je bent gewoon komen werken.” Ik wuifde het allemaal een beetje weg. Verjaren? Daar is toch niks aan. Gewoon blijven ademen en je bent jarig. Hopla! Waarom zou ik dat vieren? Ik ben toch niet zo bijzonder. “Ja, maar, als alle dagen gewoon passeren, dan is er geen enkele dag bijzonder”, zei ze. “Je mag toch eens één dag op een jaar voor jezelf hebben.” Ik moest er toch even over nadenken.

Ik had mijn verjaardag tot dan toe op twee manieren beleefd. Ofwel ging ik compleet over mijn eigen grenzen en organiseerde ik een feest bij mij thuis waarop ik een stuk of dertig vrienden inviteerde. Ik voorzag ze van drank en eten, en dronk zelf meer dan genoeg cava’s om met de overprikkeling om te gaan. Ofwel deed ik die dag niks bijzonders. Ik ging gewoon gaan werken en deed alsof ik niet jarig was.

Het gesprek met mijn collega was een eye opener. Voortaan maak ik van mijn verjaardag een dag voor mezelf. Ik neem die dag een dag vakantie en stel mezelf twee vragen: wat wil ik vandaag graag doen en wie wil ik daar graag bij?

Aan mijn kinderen en man stel ik dezelfde vraag: wat wil je graag doen op jouw verjaardag en wie wil je er graag bij?

Verjaardagen zijn voortaan bij ons een fijne belevenis: we maakten een lange strandwandeling en gingen een zeevruchtenschotel gaan eten, we gingen naar een museum, we aten pannenkoeken met de familie, we maakten zelf pizza, we bezochten de joodse buurt in Antwerpen en gingen er naar een kosher restaurant, we lieten ons verwennen in een wellness, we sliepen in een boomhut.

Dinsdag was het mijn dag. Ik ben 45 jaar geworden. Pieter en ik maakten een wandeling in de regen op de zeedijk van Oostende, we gingen lunchen in Bistro Albert in het Thermae Palace en aten een dame blanche in een tea- room. Lang zal ik leven in de gloria!